Firmy coraz częściej przekazują dużą część swojej infrastruktury informatycznej i portfolio aplikacji zewnętrznym dostawcom. Tworzy to interesującą sytuację, gdy organizacja korzysta wyłącznie z jednej platformy w chmurze lub usługi zarządzanej. Właśnie to może okazać się wspomnianym wyżej słabym punktem, który z zasady staramy się eliminować.
Backup w batalii z pojedynczymi punktami awarii
Przyjęte podejście w walce z pojedynczymi punktami podatności zakłada implementację co najmniej jednego z poniższych:
Więcej niż 1 dostawca Przy połączeniach z Internetem warto skorzystać z dwóch różnych dostawców wchodzących do Twojego centrum danych na dwóch różnych obwodach. Najlepiej przez różne wejścia w lokalizacji. Jeśli dojdzie do przypadkowego lub celowego uszkodzenia jednego z kabli światłowodowych, pozostaje drugi.
Dodatkowa przepustowość Do zwykle wykorzystywanej przepustowości warto dołożyć dodatkowe X% zabezpieczających możliwość wystąpienia nagłych skoków.
Drugie łącze Wykorzystując światłowód trzeba uwzględnić dodatkowe połączenie, np. przez satelitę. Alternatywą pozostaje utrzymywanie kompletnej kopii zapasowej (hot spare) na wypadek zniszczenia głównej lokalizacji (na przykład w wyniku naturalnej katastrofy).
Chociaż ww. metody w szczegółach się różniły, jednak były dotąd powszechnie stosowane przez rozwijające się organizacje. Takie sposoby mogą jednak zwiększać złożoność środowisk, wymagają pracowników i są uzależnione od nakładów inwestycyjnych (CapEx).
Ani mniej, ani więcej – tyle zasobów, ile potrzeba
Wspomniany wyżej rodzaj kosztownej złożoności jest powodem, dla którego chmura, oprogramowanie jako usługa (SaaS) — wraz z funkcjami (FaaS), infrastrukturą (IaaS) w tej samej formule oraz powiązane z nimi rozwiązania stały się tak popularne.
Ponieważ zamieniając CapEx na wydatki operacyjne (OpEx) płaci się tylko za to, z czego się korzysta w formie stosunkowo niewielkiej opłaty abonamentowej za usługi według ustalonych wcześniej stawek.
Chmura i SaaS umożliwiają skalowanie w górę lub w dół w zależności od potrzeb. Dają możliwość wykorzystania infrastruktury wielkich dostawców w celu uzyskania szybkich, skalowalnych, niezawodnych, bezpiecznych usług i obniżenia ich kosztów. Niweluje to potrzebę zwiększania zasobów ludzkich oraz kosztownej infrastruktury jak np. serwery i sprzęt sieciowy. Do wdrożenia w krótkim czasie wystarczy wiedza inżynierska z zakresu chmury. Umożliwia to także przekazanie uruchamiania wielu aplikacji zewnętrznym dostawcom — e-mail, telekonferencje, systemy komunikacji, zarządzanie klientami, a nawet zasoby ludzkie.
Na barkach poddostawców spoczywa: masowe dostarczanie, redundancja i utrzymywanie odrębnych systemów. Mają oni większe możliwości niż pojedyncza organizacja, ponieważ wykorzystują ekonomię skali.
Zapewnienie bezpieczeństwa w takiej formule jest realizowane na podstawie umowy dotyczącej poziomu usług i ich zakresu. W przypadku błędów po stronie poddostawców, daje to możliwość odzyskania części lub całości środków finansowych utraconych w wyniku błędu.
Przenoszenie ryzyka z rozwiązań będących pod kontrolą wewnętrzną pod kontrolę zewnętrzną ma spory sens, szczególnie w przypadku, gdy jest to core business poddostawców.
Ryzyko vs kompromisy
Rynek rozwiązań oferowanych “jako usługa” jest obecnie zdominowany przez kilku kluczowych graczy. W zależności od czynników, takich jak region, kraj lub branża, niektóre organizacje mogą osiągać niemal 100% udział w rynku. Zjawisko nie jest nowe, jednak może dziś powodować problemy. Polegając na jednym dostawcy, przeczekiwanie problemów może okazać się jedynym wyjściem w przypadku awarii, anomalii i nieoczekiwanych wydarzeń.
Decyzje wymagają kompromisów. Zalety przejścia na OpEx z modelu CapEx są znaczące, a poleganie na jednym dostawcy wyraźnie wiąże się z ryzykiem.
Skuteczne wydaje się więc zrównoważone podejście do liczby dostawców, podobnie jak z utrzymywaniem środowisk on premises dla usług o znaczeniu krytycznym. Uruchamianie zduplikowanych aplikacji w więcej niż jednej chmurze publicznej jest trudne, ale możliwe do osiągnięcia dzięki konteneryzacji i mikrousługom.
Ryzyko dla takiego podejścia stanowi nadmiarowość, a więc i możliwe wyższe koszty. Dla przykładu, dostawcy usług w chmurze zabiegają o uruchamianie kodu klientów w ich strukturach FaaS, wykorzystanie ich magazynów danych i bram API. Modele cenowe to odzwierciedlają, a podejście „natywnego dostawcy” zapewnia wyższą wydajność. Biorąc powyższe pod uwagę w podejściu opartym na wielu chmurach warto ograniczyć się do usług, które bezwzględnie muszą pozostać dostępne.
Zalety podejścia pre-app
W przypadku mniej krytycznych elementów korzystne może być uruchamianie każdej aplikacji z dostawcą chmury, który najbardziej jej odpowiada. Może to ograniczyć wpływ awarii do podzbioru aplikacji niekrytycznych, pod warunkiem, że organizacja całego portfela aplikacji zostanie wykonana bezpiecznie.
Każda przyjęta strategia wiąże się z kosztami. Niemniej nawet strategia jedna aplikacja – jeden dostawca wydaje się generować mniej kosztów niż samodzielne uruchamianie aplikacji. Niemniej branża stale pracuje nad zdejmowaniem pojedynczych punktów podatności – bez względu na to czy potencjalne lokalizacje tych awarii przenosimy poza własne organizacje do zewnętrznych dostawców.
Autor: Ireneusz Wiśniewski, dyrektor zarządzający w F5 Poland.
